Lessons in Leadership #39: Al die ogen...!
Presenteren, een goed verhaal kunnen vertellen, wordt in het dagelijks werk steeds belangrijker. Presenteren is bovendien een krachtig middel om jezelf te profileren, om te laten zien welke kennis en kwaliteit je in huis hebt. Toch zien veel mensen er als een berg tegenop. Hoe komt dat toch?Oertijd
Als je daar met een evolutionaire bril naar kijkt, is het volkomen logisch. Als je in de oertijd in je eentje voor een groep vreemdelingen kwam te staan, was het niet denkbeeldig dat het slecht met je zou aflopen. Onze hersenen hebben daarom een prachtig systeem ontwikkeld: een flinke stoot adrenaline zet ons lijf in een fractie van seconde in de beste reactie-modus: vechten of vluchten. Die modus was in de oertijd zo verstandig dat ons verstand, als ons brein dat in die tijd al ontwikkeld zou hebben, er niet eens aan te pas was gekomen.
Gemeenschappelijks
Maar de oertijd ligt al enige tijd achter ons. En al zijn er tegenwoordig plekken op de wereld waar mensen zich als wilden gedragen, de kans dat als je vandaag op je werk een presentatie doet, je letterlijk door je publiek verscheurd word,t is bijzonder klein. Sterker nog, bij de meeste presentaties (lessen op een middelbare school uitgesloten) komt het publiek omdat ze in principe geïnteresseerd zijn in het onderwerp. Ze zijn het misschien niet met de spreker eens, maar fundamenteel hebben spreker en publiek overduidelijk iets gemeenschappelijks.
Evolutie
De meeste deelnemers echter aan mijn trainingen presentatievaardigheden, onderkennen die band niet. De spanning gaat met ze aan de haal. Het verstand dat de mensheid in de loop van de evolutie heeft ontwikkeld, verlies het op zo’n moment duidelijk van de oeroude reflex: de adrenaline stoot en de vechten of vluchten modus.
Verwarring
Een van de meest gehoorde reacties als ik aan deze deelnemers vraag waar ze nou eigenlijk bang voor zijn is: “Al die ogen die naar mij kijken…” Wat er vervolgens in hun ogen te zien is als ik aan ze vraag wat ze dan zouden willen: Dat al die mensen niet naar ze zouden kijken? Dat ze omgedraaid in hun stoel zouden zitten? Die verwarring, dat ongeloof, de soms bijna aan boosheid grenzende reacties, alsof ik ze niet serieus zou nemen…
Contact
Die zijn het begin van het leren dat presenteren niet om stress, maar om alertheid vraagt. Dat presenteren niet om een perfectionistische voorbereiding op inhoud gaat, maar vooral om serieuze voorbereiding voor alles wat de vorm betreft. Dat je presenteren niet doet voor een stam boosaardige wilden, maar voor een aantal individuen waarmee je contact kunt krijgen en in gesprek kunt gaan. Dat het eigenlijk best handig is dat ze er met z’n allen zijn, omdat je datzelfde gesprek anders misschien wel tig keer individueel had moeten doen. Dat presenteren geen gave is, maar met vallen en opstaan te leren is zoals iedereen ooit ook fietsen heeft geleerd. En bovendien, zoals ik in de eerste alinea al schreef, dat het een krachtig middel is om jezelf te profileren, om te laten zien welke kennis en kwaliteit je in huis hebt.
Kortom:
Als presenteren je meer spanning geeft dan je lief is, begin dan eens met jezelf vragen te stellen bij al je feitelijk nogal kromme redeneringen als: al die ogen… Ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, maar geef niet te snel op. Bedenk je maar dat je op je eerste fietsje ook niet meteen bent weggereden.
Heb jij ervaringen met presenteren.? Positieve of negatieve? Heb je tips? Deel ze in het commentaarvak hieronder met mij en met andere lezers.
PS. Deel deze Lesson s.v.p. met jouw netwerk door op de Share- of Mailknop te klikken zodat ook de mensen uit jouw netwerk ervan kunnen profiteren.
door Ad van Oorschot
Wil je elke 2 weken Lessons in Leadership ontvangen, meld je dan hier aan. Vind je deze Lesson in Leadership waardevol, deel 'm dan gerust in je netwerk.
Reacties
Er zijn nog geen reacties gegeven. Wees de eerste die een reactie geeft