Lessons in Leadership #40: Gemiddeld gezien wijkt iedereen af

Ik zag het verschijnsel voor het eerst pas goed toen mijn kinderen op de basisschool zaten. Zonder meer goedbedoelende leerkrachten die met cito’s en andere testinstrumenten in de hand hun leerlingen onderwierpen aan een vergelijking met de gemiddelde scores en op basis daarvan in het mildste geval de kinderen in allerhande bijspijkerklasjes stopten en in de meer ernstiger gevallen de ouders de meest zorgwekkende toekomstbeelden voorspiegelden als ze hun kind niet stante pede naar de speltherapeut of kinderpsycholoog zouden brengen, dan wel bij de eerste de beste apotheek om de hoek meteen een flinke dosis Ritalin bestelden.

Norm
Ok. Ik overdrijf. Lang niet alle leerkrachten vertoonden dit gedrag. Ik heb met enkelen te maken gehad, maar ook met leerkrachten die niet in eerste instantie keken naar de gemiddelde norm waaraan een kind zou moeten voldoen, maar naar de persoonlijkheid van elk individueel kind. Die afwijkingen van die norm niet meteen als probleem zagen maar veel meer als mogelijk behorend bij de individuele ontwikkeling van een kind. Waar het ene kind begint te praten nog voor het een jaar is, begint de ander pas na anderhalf jaar. Dat is 50% later, maar nog steeds volkomen normaal. Bereken het gemiddelde en beide kinderen wijken 25% af van de norm. Maar om voor het latere kind nou meteen een therapeut in te schakelen…

Onderzoekje
Ik zie die neiging om uit te gaan van gemiddelden soms ook terug bij leidinggevenden. Vorige week besprak ik met een leidinggevende de problemen die hij ervoer met het aansturen van zijn team. Hij had een onderzoekje gedaan naar de tijd waarin zijn medewerkers een bepaalde taak af konden handelen. Deze leidinggevende had zonder meer de beste bedoelingen; hij wilde zijn minst snelle medewerker vooral niet vergelijken met de snelste.

Dood paard
Het gevolg voor de minst snelle medewerker was echter dat het gemiddelde dat uit het onderzoekje naar voren kwam een maat werd waaraan hij niet kon voldoen. Logisch, want dat is juist de crux van het gemiddelde. Zou hij dat wel kunnen, dan lag het gemiddelde hoger. De leidinggevende had van alles geprobeerd om deze medewerker te scholen op dit punt, maar helaas het zat er gewoon niet in. Een hoop frustratie was het gevolg: voor de ‘tekortschietende’ medewerker, voor de leidinggevende die al zijn energie verloren zag gaan met ‘trekken aan een dood paard’ (zijn eigen woorden) en voor de andere medewerkers die steeds meer last kregen van hun ‘slecht functionerende’ collega.

Opgelost
Het was de frustratie die uiteindelijk voor al het ‘gedoe’ in het team zorgde. Die benam de leidinggevende het zicht op de oplossing voor het probleem: stoppen met deze medewerker af te meten aan het gemiddelde, maar te kijken waar de persoonlijke kwaliteiten van deze man lagen. Dat was duidelijk niet bij het uitvoeren van de betreffende taak, maar bij nader inzien wel bij klussen waar de anderen minder sterk in waren dan wel een broertje aan dood hadden. Nadat de man was ontheven van de eerdere taak en zich geheel kon wijden aan datgene waar zijn hart lag, waren de ‘teamproblemen’ in no-time opgelost.

De conclusies mogen duidelijk zijn:

• Ga uit van het gemiddelde en je doet iedereen tekort.
• Kijk naar de persoonlijke kwaliteiten van je individuele medewerkers en je maakt -letterlijk- het verschil.

Herken je jezelf in de beschreven leidinggevende? Heb je zelf ooit last van de ‘vloek van het gemiddelde’ gehad? Schrijf dan je reactie of tips in het commentaarvak hieronder.

PS. Deel deze Lesson s.v.p. met jouw netwerk door op de Share- of Mailknop te klikken zodat ook de mensen uit jouw netwerk ervan kunnen profiteren. 

door Ad van Oorschot

Wil je elke 2 weken Lessons in Leadership ontvangen, meld je dan hier aan. Vind je deze Lesson in Leadership waardevol, deel 'm dan gerust in je netwerk.