Lessons in Leadership #48: Stukje Ziel

Ken je dat? Je ontmoet iemand voor het eerst. Je geeft elkaar een hand. Jij kijkt naar de ander om oogcontact te maken, maar de ander draait zich al af voordat dat contact gemaakt is. Ik heb er de laatste tijd eens wat extra op gelet en zie het echt overal: de docent op de ouderavond, de verzekeringsman, de nieuwe buurvrouw en -logisch in mijn vak- veel mensen die deelnemen aan een traject over leiderschap, communicatie of teamontwikkeling. Wennen doet het niet. Ik ervaar het elke keer opnieuw alsof degene met wie ik kennis maak me letterlijk niet ziet staan.

Contact
Vooral bijzonder vind ik het als het gaat om mensen wiens werk eruit bestaat om te werken met mensen. En omdat leiderschap wat mij betreft in de eerste plaats mensenwerk is, is het interessant om te onderzoeken in hoeverre je zelf altijd het contact maakt dat de situatie van je vraagt.

Spiegels
Ogen zijn spiegels van de ziel, luidt het gezegde. Als dat waar is, is dat misschien precies de reden waarom mensen wel of juist geen oogcontact maken. Als mensen, en zeker mensen die elkaar voor het eerst ontmoeten, elkaar in de ogen kijken gebeurt er altijd iets bijzonders. Het lijkt alsof je een heel kort moment echt bij de ander naar binnen kijkt en de ander ook de gelegenheid geeft dat bij jou te doen. Het is een intiem moment. En juist dat kunnen mensen helemaal niet fijn vinden.

Stukje ziel
Maar als je goed met mensen wilt werken, zul je in principe geïnteresseerd moeten zijn met die mensen. En als je mensen voor het eerst ontmoet, is dat een uitgelezen moment om interessen te tonen én te laten zien dat jij er wilt zijn voor die ander. Kortom, als je de ander wilt leren kennen, zul je op z’n minst een klein stukje van hun ziel moeten willen zien. Plus de ander ook in de gelegenheid willen stellen kennis te maken met een stukje van jouw ziel.

Uitgevogeld
Mocht je nou ontdekken dat je het lastig vindt om oogcontact te maken (waarbij het er niet eens toe doet of je die persoon voor de eerste keer ontmoet, dan wel er vaker contact mee hebt), onderzoek dan eens waarin de drempel schuilt. Vind je het altijd lastig, bij iedereen? Of ervaar je het vooral bij bepaalde personen? Zo ja, wie zijn dat dan? Zijn het specifieke individuen, of zijn het mensen die bepaalde kenmerken gemeen hebben? Wat kenmerkt die individuen, of welke gemeenschappelijk kenmerken maken dat jij het lastig vindt? En als je dat hebt uitgevogeld, wat heb je nodig om juist bij deze mensen frank en vrij oogcontact te maken?

Afgeleid
Of heeft je terughoudendheid misschien meer met bepaalde situaties te maken? Zo ja, welke situaties zijn dat dan? En wat kun je doen om je in die situaties beter te concentreren? Want vaak is het niet meer dan dat; je bent er gewoon met je hoofd niet helemaal bij. Te druk met je voor te bereiden op dat overleg van zodadelijk. Te vol van die aanvaring zojuist met je baas. Teveel afgeleid door die collega’s die er ook net aankomen. En als je dit herkent: wat kun je er aan doen om je in dit soort situaties beter te concentreren?

En tot slot:
Ga ermee oefenen. Dat kan overal en hoeft helemaal niet officieel; stap op een verjaardag of een receptie eens wat vaker op een onbekende af en maak kennis. Je kunt zelfs oefenen met mensen die je al lang kent. Maak er bijvoorbeeld een gewoonte van om bij een overleg iedereen de hand te schudden. Juist in die situaties, wanneer het handen schudden niet meer dan een gewoonte is, kun jij je fantastisch onderscheiden door van die gewoonte weer een echte ontmoeting te maken.

Ik ben heel benieuwd of je iets van mijn verhaal herkent. Je kunt je reacties, vragen, tips voor mij en voor andere lezers kwijt in het commentaarvak hieronder.

PS. Deel deze Lesson s.v.p. met jouw netwerk door op de Share- of Mailknop te klikken, zodat ook de mensen uit jouw netwerk ervan kunnen profiteren.


door Ad van Oorschot.

Wil je elke week Lessons in Leadership ontvangen, meld je dan hier aan. Vind je deze Lesson in Leadership waardevol, deel 'm dan gerust in je netwerk.