Lessons in Leadership #62: Als hondjes op de hoedenplank

Een tijdje terug zat ik in een overleg met een aantal functionarissen van een organisatie. Het gesprek verliep stroef. Mijn gesprekspartners hadden, ieder vanuit hun eigen rol in de organisatie, verschillende belangen bij het gespreksonderwerp. Met name één van hen ervoer ik als bijzonder star. Hij beet zich naar mijn idee vast in regels en procedures, op die manier het voor zijn eigen collega’s lastig makend een plan te ontwikkelen waarin de verschillende wensen en belangen op evenwichtige wijze gehonoreerd zouden kunnen worden.

Komma
Herken je die mensen, die zich op irritante wijze vast kunnen bijten in regels, procedures, protocollen, cijfers achter de komma, puntjes op de i? Mensen die je als irritant en inflexibel ervaart? Waarvan je denkt: Denk nou gewoon even mee, dat zou alles zoveel eenvoudiger en prettiger maken!?

Budgetoverschrijding
Mij helpt soms de volgende gedachte: Hoe meer last ik ze van heb, hoe beter deze mensen waarschijnlijk vanuit hun eigen optiek hun werk doen. Neem bijvoorbeeld de controller die je geen toestemming geeft voor een bepaalde uitgave. Het enige wat zo iemand op dat moment vanuit zijn eigen taakopvatting doet, is zorgen dat er geen budgetoverschrijding plaatsvindt. Dat kun je weinig flexibel vinden. Maar het hoort nou eenmaal wel bij het werk van een controller.

Verstandig
In het geval van de medewerker van de organisatie uit mijn inleiding, denk ik serieus dat het beter voor iedereen was geweest als hij wat meer had mee gedacht met zijn gesprekspartners. Maar vanuit zijn taakopvatting en de belangen van zijn afdeling deed hij waarschijnlijk gewoon wat hij moest doen. Misschien deed hij wel precies datgene waarvan hij wist dat hij er later door zijn eigen manager op beoordeeld zou worden. In dat geval zou je zelfs kunnen zeggen dat het misschien wel een heel verstandige keuze van hem was.

Eigen gelijk
Je kunt, als je met ‘dit soort mensen’ te maken krijgt, twee dingen doen: je er aan ergeren of proberen ze te begrijpen. Met ergernis bereik je niks. De kans is groot dat de ander zich ook aan jou ergert en zich alleen maar verder ingraaft in zijn eigen gelijk.

Formule
Meer kans op medewerking krijg je als je probeert in de schoenen van de ander te gaan staan. En dan niet door te zeggen: “Ik begrijp wat je bedoelt, maar…” Tegenwoordig ligt de formule “Ik begrijp wat je bedoelt, maar…” bij iedereen op de mond bestorven. Met een beetje pech zal de ander jouw opmerking vooral als een retorische truc zal ervaren, een kunstje om hem om te praten. Met als gevolg dat hij zich nog meer vastbijt.

Ja-knikken
De meeste kans op succes (maar helaas geen garantie) heb je als je daadwerkelijk de positie van de ander probeert te begrijpen en er de tijd voor neemt dat met de ander te bespreken. Hoe beter je het standpunt van de ander weet te verwoorden hoe groter de kans dat hij letterlijk ‘ja’ zal gaan knikken. En hoe meer jullie samen ja-knikken, hoe groter de kans dat jullie elkaar ook werkelijk zullen begrijpen. Zelfs als je deze manier van gespreksvoering aanvankelijk inzet als een retorische truc, is de kans groot dat je geleidelijk aan écht meer begrip voor de ander zult krijgen en vice versa.

Kortom:
Als je op een bepaald moment in een gesprek merkt dat jij en je gesprekspartner allebei als hondjes op de hoedenplank aan het ja-knikken zijn, dan zijn jullie dicht bij overeenstemming.


Herken je iets uit deze Lesson? Ik lees heel graag je reacties. Je kunt ze kwijt in het commentaarvak hieronder.

PS. Deel deze Lesson s.v.p. met jouw netwerk door op de Share- of Mailknop te klikken, zodat ook de mensen uit jouw netwerk ervan kunnen profiteren.



door Ad van Oorschot.

Wil je elke week Lessons in Leadership ontvangen, meld je dan hier aan. Vind je deze Lesson in Leadership waardevol, deel 'm dan gerust in je netwerk.

Wil je iets uit deze Lesson in Leadership overnemen om elders te publiceren? Prima. Maar dan graag met vermelding van: Lessons in Leadership, www.invictusschoolofleadership.nl