Lessons in Leadership #96: Wachttijd voor de Gotthardtunnel

Mazelen
Werk en privé zijn niet te scheiden. Hoe graag sommige managers dat ook zouden willen. Als een medewerker al nachtenlang uit z'n slaap wordt gehouden door zijn 3 koters met griep, bof en mazelen dan heeft dat ongetwijfeld effect op zijn concentratie. Of als een collega al jaren mantelzorger is van zijn ernstig zieke partner, mag je vaak blij zijn als hij of zij überhaupt nog tot werken in staat is. En net zoals de treurige dingen in het leven van mensen invloed hebben op hun werk, zo geldt dat ook voor de vrolijke. Het is daarom verstandig om als leidinggevende oprecht aandacht te besteden aan zowel de zorgen van je medewerkers als aan hun vakantieverhalen of hobby's. De vraag is alleen: hoe lang? En, als je medewerker eenmaal met vertellen begonnen is, hoe zorg je dan dat dat hij/zij daar ook weer mee ophoudt?

Besognes
In die laatste vraag schuilt voor veel leidinggevenden de werkelijke reden voor hun rigide afwijzing van gesprekken over privé-onderwerpen. De time management matrix van Eisenhower/Covey over het stellen van prioriteiten helpt inzicht te krijgen in het belang van aandacht voor privé-besognes van medewerkers. De matrix beschrijft vier kwadranten, samengesteld uit de variabelen: wel of niet urgent en wel of niet belangrijk. Het kwadrant wel belangrijk/niet urgent gaat over zaken die je in principe uit zou kunnen stellen, maar wat je vooral niet zou moeten doen. Het kwadrant niet belangrijk/niet urgent gaat over zaken waar je absoluut geen tijd aan zou moeten besteden.

Brandstof
Aandacht besteden aan de zorgen én aan het plezier van medewerkers in hun leven is geen brandje dat meteen geblust zou moeten worden (wel belangrijk/wel urgent). Je moet het echter ook niet op de lange baan schuiven, omdat aandacht, erkenning, als mens gezien en gehoord worden nou eenmaal de brandstof is waarop mensen gedijen. Met name vakantieverhalen, maar ook zorgen van medewerkers waar je zelf de zorg niet van inziet, lijken misschien voor het werk van vandaag niet belangrijk/niet urgent. Daar toch aandacht aan besteden is echter een investering die op de lange termijn zonder meer rendement oplevert.

Kleinkind
Vakantieverhalen aanhoren behoort tot het kwadrant wel belangrijk/niet urgent en daarmee tot je core-business als leidinggevende. En mocht je daar geen zin in hebben, omdat de de verhalen je inhoudelijk niet boeien, dan maak je maar zin. Het is gewoon een van je taken. Wie het niet doet, doet z'n werk niet goed. Tót… het moment dat de verhalen of de foto's van het nieuwe kleinkind zich gaan herhalen. Vanaf dat moment is je aandacht niet langer meer nuttig. Het is een activiteit uit het kwadrant niet belangrijk/niet urgent geworden. Hoogste tijd dus om het gesprek af te breken. En als je dat niet durft, omdat dat niet aardig zou zijn… Hoe aardig ben je als je alleen nog maar knikt op het juiste moment en ongedefinieerde geluidjes maakt die zowel ja als nee kunnen betekenen, terwijl je met je gedachten heel ergens anders bent, of -erger nog- denkt: 'hou alsjeblieft op met je geklets!'? Da's niet zo heel aardig, nee.

Dus:
Een beetje leidinggevende pakt op dat moment z'n verantwoordelijkheid én zijn respect en beëindigt het gesprek. In het begin is dat misschien wat onwennig. Ga gewoon een beetje oefenen. Met wat vallen en opstaan, kan iedereen het leren.