Lessons in Leadership #97: Afgedankt

​Afgelopen week sprak ik in een organisatie een medewerkster van een team. Ze vertelde dat ze de dag daarvoor het afscheid hadden gevierd van een collega. Nou ja, gevierd… Het was eigenlijk nogal een akelige bijeenkomst geweest. Ze had er slecht van geslapen, voelde zich schuldig en vroeg zich af wat ze moest doen.

Wat was er aan de hand?
De vertrekkende collega had meer dan 30 jaar voor de organisatie gewerkt, waarvan de laatste 12 jaar in het team van de medewerkster die ik sprak. Ze vertelde dat de collega altijd tamelijk onopvallend maar betrokken en consciëntieus haar werk had gedaan. Ongemerkt was ze een pijler onder het team geweest. Iemand waar het hele team op kon vertrouwen zonder dat men zich daar eigenlijk bewust van was. Een stille kracht die haar werk en privé zorgvuldig gescheiden hield. Alleen met de medewerkster die mij het verhaal vertelde wisselde ze wel eens wat uit. Over haar man die vaak depressief was en haar zoon die ver weg woonde. Niet dat ze daarover klaagde, ze nam de dingen zoals ze waren.

Frisse wind
De laatste jaren was het team sterk verjongd. Alleen de medewerkster die ik sprak en de collega waren uiteindelijk nog van de 'oude garde'. Sinds een half jaar hadden ze ook een nieuwe leidinggevende. Een jonge man die, zoals hij dat zelf had aangekondigd toen hij zich aan het team voorstelde, van plan was een frisse wind door het team te laten waaien.

Water uit de kraan
Het was al snel duidelijk geworden dat de nieuwe leidinggevende weinig op had met de oudere collega. Niet dat hij vervelend tegen haar deed. Hij negeerde haar gewoon. Geen afkeuring, geen compliment. Het leek alsof hij niet zag wat ze allemaal nog steeds in haar eigen gestage tempo voor de afdeling deed. Alsof ze het water was dat altijd als vanzelf uit de kraan lijkt te stromen.

Afscheid
Toen de pensionering van de collega naderbij kwam, had de medewerkster de leidinggevende erop attent gemaakt dat er misschien een afscheid georganiseerd zou kunnen worden. De leidinggevende had gezegd dat vanzelfsprekend te vinden en dat hij er zorg voor zou dragen. Hoe dichter de afscheidsdag echter naderde hoe meer de medewerkster begon te twijfelen of de leidinggevende inderdaad wel iets zou organiseren. Maar ze vond het niet gepast om hem daarover aan te spreken. Ze was bang hij zou denken dat ze twijfelde aan zijn leiderschap.

'Speech'
En zowaar, drie dagen voor de laatste dag stuurde de leidinggevende een mailtje rond dat die week op vrijdagmiddag van 4 tot 5 de collega afscheid zou nemen. Je voelt 'm natuurlijk al aankomen, het was een trieste bedoening geweest. Slechts een paar teamleden hadden de moeite genomen te komen, de anderen waren vrij op vrijdagmiddag of hadden andere afspraken. De leidinggevende had een 'speech' gehouden, maar had eigenlijk niets kunnen vertellen over de collega. Hij had gewoonweg niet de moeite genomen zich te verdiepen in haar en in het werk dat zij al die tientallen jaren voor de organisatie had gedaan.

Magere inspanning
De vragen die de medewerkster zichzelf stelde was of zij zelf meer had moeten doen om haar collega een gepast afscheid te geven en of ze haar leidinggevende achteraf alsnog aan zou moeten spreken over zijn magere inspanning.

Aandacht, erkenning, waardering
Los daarvan lijkt het mij vooral een interessante vraag wat die leidinggevende bezielt. Wat gaat er nou in zo'n hoofd om? Wat is zijn beeld van medewerkers? Wat zijn opvatting over leiderschap? Wat zijn zijn waardes? Het lijkt erop dat hij in ieder geval niet heeft gehandeld vanuit de gedachte dat de collega een mens is die met toewijding iets betekent heeft voor de organisatie en daarvoor aandacht, erkenning en waardering verdient.

Herken je iets uit dit verhaal? Heb jij ideeën over het gedrag van de leidinggevende? Je kunt je reactie kwijt in het commentaarvak hieronder.

Better Leaders Make a Better World,
Ad van Oorschot.